Carlo Martello ritorna dalla battaglia di Poitiers

KAROL MŁOT WRACA Z BITWY POD POITIERS    

                                                                                                         Gośce
Król Karol powracał z wojny srogiej,
a skronie jego zdobił zwycięstwa dumny laur,
lśni zbroja ciężka Jego Wysokości
triumf święci władca Franków w upalnej wiosny czas.

Czerwono barwi się na hełmie kita
schlapana krwią książęcą i Maura rudą krwią,
lecz bardziej Karolowi doskwierają
niźli bojowe rany ognie cielesnych żądz.

”O ile chwały, sławy pożądanie
i honor syci wojny uprawianie
nie daje ci jednak ni chwili na zwykłe kochanie.

A kto przed wyjazdem wybrance swej lubej
cnoty pas kładzie, aj, to na swoją zgubę,
bo przecież w bitwy ferworze kluczyk zgubić może”.

Biadoląc król chrześcijan tak się żali,
a w koło kwitną kwiaty, pochyla zboże kłos
i w lustrze zaszczyconego zdroju
ten co Morysków pobił, odbija się waleczny mąż.

Lecz oto, w zwierciadle jasnym źródła
zjawia się wizja cudna, różanej Wenus wdzięk,
i w burzy warkoczy rozpuszczonych
w kosmyków złotym gąszczu, jędrna się jawi pierś.

”Nigdy piękniejszej rzeczy nie widziałem
nigdy pączuszka słodszego nie zerwałem”
– rzekł król Karol w pośpiechu z wierzchowca zsiadając.

”Ach, mój rycerzu, nie zbliżaj się, panie,
gasi już pragnienie innego me oddanie,
konia napoić racz raczej na innej polanie”.

Odprawą tak gwałtowną zaskoczony
i w uczuciach zraniony, jak wryty Karol tkwi,
lecz głód był jeszcze sroższy od żałości
i władca wyposzczony hełm ściągnął raz, dwa, trzy.
To była tajna broń jego ukryta,
a Karol ją stosował, gdy zawiódł każdy plan,
ujrzało hoże dziewczę nos czerwony
kozła rozpromieniony pysk, Miłościwy go miał Pan.

”Gdybyś ty nie był mym władcą i panem
– Karol miecz wielki odpina, spocony –
pokusie bym nagłej uległa, by zwiać, jak najdalej,

Będąc mym jednak wodzem zasłużonym
– Karol rynsztunek szarpie pokręcony –
muszę bez wstydu poświęcić mój wianek różowy”.

Karol jeźdźcem był i świetnym ujeżdżaczem
i również w tej sytuacji kunsztu wykazał moc
i akt ten konkludując sprawnie
niepewnie za łęk łapie, rumaka dosiąść chcąc.

Tu chyżo dziewczyna go dopada
rachunek mu przedkłada, choć to jej przecie pan:
”Ach, tylko boście królem, Sire,
talarów pięć w tę chwilę, promocję dzisiaj mam”.  

”Czy to być może, przy mym całym męstwie,
że w popieprzonym  tym moim królestwie
wszystko pogrążyć się musi w powszechnym kurestwie,

A jeśli chodzi o stawkę wspominam,
że nim wyruszył na wojnę to było
niecałe talary trzy lub drobny bilon”.

Po słowach tych, jak łajdak się zachował
Lwim skokiem opanował wierzchowca swego grzbiet,
niemiłosiernie chłoszcząc go jak osła
w zarośla bzu i pnącza, król niczym królik pierzchł.

Król Karol powracał z wojny srogiej,
a skronie jego zdobił zwycięstwa dumny laur,
lśni zbroja Jego Królewskiej Mości
triumf święci władca Franków w upalnej wiosny czas.

CARLOS MARTEL VUELVE DE LA BATALLA DE POITIERS
El rey Carlos vuelve de la guerra
lo acoge su tierra lo ciñe de laurel.
Al sol de la cálida primavera
brilla la armadura del señor vencedor.
La sangre del Príncipe y del Moro
manchan la cimera de idéntico color,
pero más que del cuerpo las heridas
de Carlos se sienten los bramidos de amor.
«Si ansia de gloria y sed de honores
apaga la guerra al vencedor
no te concede un momento para el amor.
Y quien impone a la dulce esposa
de castidad el cinturón, es grave,
en la batalla tiene el riesgo de perder la llave».

Así se lamenta el rey cristiano,
se inclina entorno el trigo, le coronan las flores.
El espejo de una clara fuentecilla
refleja fiero en silla de los moros al vencedor.
Cuando ¡ea! en el agua se compone,
admirable visión, el símbolo de amor.
Entre dos largas trenzas rubias
el pecho se confunde desnudo a pleno sol.

«Nunca fue vista cosa tan bella,
nunca prendí semejante pucela».
dijo el rey Carlos bajando, veloz, de su silla.
«¡Oh! Caballero, no os acerquéis,
ya de otro es gozo lo que buscais
en otra fuente más fácil la sed calmad».

Sorprendido por un dicho tan atrevido
sintiéndose burlado el rey Carlos se paró.
Pero más que el honor pudo el ayuno
y, temblando, el yelmo oscuro el señor se alzó.
Esta era su arma secreta
por Carlos muy usada en gran dificultad.
A la doña se mostró un narizón,
un rostro de cabrón, pero era Su Majestad.
«Si vos no fueseis mi soberano»
Carlos desenvaina el pesado espadón,
«Yo cedería al deseo de huir muy lejos,
pero puesto que sois mi señor»
Carlos se quitó todo el lorigón
«Debo concederme despojada de todo pudor».

Caballeros él era asaz valiente
y también en aquel batiente de honor se cubrió,
y llegado al fin del tensón
incierto al arzón subir intentó.
Veloz lo arponea la pucela,
 y una rauda minuta presenta a su Señor.
«¡Oh! Justo por ser Vos el soberano
son cinco mil liras, un precio de favor»
«Será posible oh ¡puerca perra!
que las aventuras en este reino
deban resolverse todas con grandes putas.
Y sobre el precio hay mucho que hablar,
bien recuerdo que antes de partir
había tarifas inferiores a tres mil liras».

Dicho esto actuó como un gran bribón
con salto de león en la silla se lanzó,
fustigando al caballo como un a un burro
entre glicinias y saúcos el rey se esfumó.

El rey Carlos vuelve de la guerra
lo acoge su tierra ceñido de laurel.
Al sol de la cálida primavera
brilla la armadura del señor vencedor.

by Mercedes Sanchez Marco